Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 3
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Adolf Glassbrenner

Ïðî÷èòàíèé : 121


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Sohn und Vater

Fritz  frägt  den  alten  Vater;
»Wo  ist  mein  blankes  Schwert?
Will  ziehen  gen  den  Buben,
Der  uns  die  Freiheit  wehrt!

Was  frommt's  mir,  daß  ich  lernte
Bis  in  die  späte  Nacht?
Hinunter  mit  den  Ketten,
So  weit  die  Sonne  lacht!

Fort  mit  den  staub'gen  Büchern,
Fort  mit  der  Wissenschaft!
Der  Freiheit  will  ich  opfern
Des  Lebens  Thatenkraft!

Es  ruft  mich  in  die  Schranken,
Zu  kämpfen  für  das  Recht,
Und  fall'  ich  auch,  so  kämpft'  ich
Für's  kommende  Geschlecht!«

Der  Vater  aber  schüttelt
Das  altermüde  Haupt,
Und  spricht:  mein  lieber  Fritze,
Das  ist  ja  nicht  erlaubt!


Íîâ³ òâîðè