Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 12
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Nikolaus Lenau

Ïðî÷èòàíèé : 121


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Seemorgen

Der  Morgen  frisch,  die  Winde  gut,
Die  Sonne  glüht  so  helle,
Und  brausend  geht  es  durch  die  Flut;
Wie  wandern  wir  so  schnelle!

Die  Wogen  stürzen  sich  heran;
Doch  wie  sie  auch  sich  bäumen,
Dem  Schiff  sich  werfend  in  die  Bahn,
In  toller  Mühe  schäumen:

Das  Schiff  voll  froher  Wanderlust
Zieht  fort  unaufzuhalten,
Und  mächtig  wird  von  seiner  Brust
Der  Wogendrang  gespalten;

Gewirkt  von  goldner  Strahlenhand
Aus  dem  Gesprüh  der  Wogen,
Kommt  ihm  zur  Seit  ein  Irisband
Hellflatternd  nachgeflogen.

So  weit  nach  Land  mein  Auge  schweift,
Seh  ich  die  Flut  sich  dehnen,
Die  uferlose;  mich  ergreift
Ein  ungeduldig  Sehnen.

Daß  ich  so  lang  euch  meiden  muß,
Berg,  Wiese,  Laub  und  Blüte!  –
Da  lächelt  seinen  Morgengruß
Ein  Kind  aus  der  Kajüte.

Wo  fremd  die  Luft,  das  Himmelslicht,
Im  kalten  Wogenlärme,
Wie  wohl  tut  Menschenangesicht
Mit  seiner  stillen  Wärme!


Íîâ³ òâîðè