Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 8
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Friedrich Rueckert

Ïðî÷èòàíèé : 97


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Zu verschwinden, zu verschweben

Zu  verschwinden,  zu  verschweben
Ins  glanzvolle  Leere;
Ohne  vor  dem  Tod  zu  beben,
Könnt’  ich  mich  darein  ergeben,
Tropfen  gleich  im  Meere.

Aber  seh’  ich  die  erblassen,
Die  mir  theuer  waren,
Die  will  ich  nicht  schwinden  lassen,
Sondern  halten  fest  und  fassen,
Und  nicht  lassen  fahren.

Eigene  Persönlichkeit
Ließ’  ich  ehr  mir  rauben,
Als,  da  ihr  gestorben  seid,
Nicht  an  die  Unsterblichkeit
Meiner  Lieben  glauben.


Íîâ³ òâîðè