Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Friedrich Rueckert

Ïðî÷èòàíèé : 126


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Wo Mittagsgluten brüten...

Wo  Mittagsgluten  brüten  auf  den  Talen,
Und  ohne  Regung  stehn  des  Berges  Eichen,
Am  Weg  der  Kirsche  Wangen  rot  sich  malen,
Und  sanft  am  Abhang  Sommersaaten  bleichen;

Heb'  ich  mich  hin  zu  meiner  Liebe  Reichen
Auf  alten  Pfaden  aber-,  abermalen,
Stets  hoffend  auch  mit  meiner  Inbrunst  Qualen
Mein  Ziel  als  wie  der  Sommer  zu  erreichen.

Doch  eh'  ich  auch  nur  eines  Keimchens  Schimmer
Entlocken  kann,  ist  mir  der  Tag  zerronnen,
Kalt  geh'  ich  mit  der  kalten  Nacht  von  hinnen

Und  schwör's  beim  blassen  Mond:  Nun  kehr'  ich  nimmer!
Doch  ach,  schon  morgen  sehn  die  glüh'nden  Sonnen
Den  neuen  Kreislauf  glühend  mich  beginnen.


Íîâ³ òâîðè