Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 3
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Friedrich Hebbel

Ïðî÷èòàíèé : 161


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Zu Pferd! Zu Pferd!

Zu  Pferd!  Zu  Pferd!  Es  saust  der  Wind!
   Schneewolken,  düstre,  jagen!
Die  schütten  nun  den  Winter  aus!
Zu  Pferd!  Zu  Pferd!  Durch  Saus  und  Braus
   Die  heiße  Brust  zu  tragen!

Mit  krausen  Nüstern  prüft  das  Roß
   Die  Luft,  dann  wiehert’s  mutig;
Nur  wie  ich  herrsche,  dient  das  Tier,
Ein  Druck:  von  dannen  fliegt’s  mit  mir,
   Als  wär’  mein  Sporn  schon  blutig.

In  meinem  Mantel  wühlt  der  Wind,
   Er  raubt  mir  fast  die  Mütze;
Ich  hab  ihn  gern  auf  meiner  Spur,
An  seiner  Wut  erprob  ich’s  nur,
   Wie  fest  ich  oben  sitze.


Íîâ³ òâîðè