Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 2
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Friedrich Hebbel

Ïðî÷èòàíèé : 162


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Meiner Tochter Christine ins Gebetbuch

Das  Mägdlein  tritt  im  weißen  Feierkleid
   Zum  erstenmal  vor  Gott  an  den  Altar,
Und  auch  der  Greisin  hält  man  es  bereit,
   Die  niedersinkt  an  ihrer  Totenbahr’

Doch  ich,  du  teures  Kind,  ich  wünsche  dir,
   Daß,  wie  am  ersten  und  am  letzten  Tag,
Dir  dies  Gewand,  der  Unschuld  ew’ge  Zier,
   An  jedem  andern  auch  geziemen  mag.

Dir  schmückt  die  junge  Brust  ein  Myrtenzweig,
   Und  eine  Rosenknospe  glänzt  dabei:
O,  werde  du  der  frommen  Myrte  gleich,
   Damit  dein  Schicksal  das  der  Rose  sei!

Sie  trägt  nicht  immerdar  das  freud’ge  Rot,
   Wenn  sie  sich  löst  aus  ihrer  Knospe  Grün,
Doch,  ob  sie  auch  so  bleich  ist,  wie  der  Tod,
   Ihr  Kelch  bewahrt  ein  letztes  stilles  Glühn.



Íîâ³ òâîðè