Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 2
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Friedrich Hebbel

Ïðî÷èòàíèé : 169


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Das letzte Glas

Das  letzte  Glas!  Wer  mag  es  denken!
   Und  dennoch  muß  ein  letztes  sein!
Mich  drängt’s,  es  hastig  einzuschenken,
   Fällt  auch  die  Träne  mit  hinein.
Stoß  an!  Du  stießest  gar  zu  heftig!
   In  tausend  Scherben  liegt  das  Glas.
Ein  neues  bringt  mir  schon  geschäftig
   Der  Kellner;  nochmals  füll  ich  das.

Das  letzte  Glas!  Wer  mag  es  schauen!
   Und  dennoch  muß  ein  letztes  sein!
Du  ziehst  nun  bald  in  ferne  Gauen:
   Denkst  du  im  fremden  Land  noch  mein?
Stoß  an!  Ich  zittre  gar  zu  heftig!
   In  tausend  Scherben  liegt  das  Glas.
Ein  neues  bringt  mir  schon  geschäftig
   Der  Kellner;  nochmals  füll  ich  das.

Das  letzte  Glas!  Wer  mag  es  trinken!
   Und  dennoch  muß  ein  letztes  sein!
Dir  werden  neue  Freunde  winken,
   Ich  aber  bleib  hier  ganz  allein!
Stoß  an!  Zu  Boden  werf  ich’s  heftig!
   Warum  schon  jetzt  das  letzte  Glas!
Ein  neues  bringt  mir  schon  geschäftig
   Der  Kellner;  nochmals  füll  ich  das.

Das  letzte  Glas!  Wir  lassen’s  stehen!
   Versiegle  und  verschließ  den  Wein!
Wenn  wir  dereinst  uns  wieder  sehen,
   So  soll  es  unser  erstes  sein!
Komm,  an  den  Mund  preß  ich  dich  heftig,
   Als  wärst  du  selbst  mein  letztes  Glas!
Was  wir  uns  sind,  das  fühl  ich  kräftig,
   Jetzt  geh  mit  Gott!  Wir  bleiben  das!


Íîâ³ òâîðè