Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 14
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Friedrich Hebbel

Ïðî÷èòàíèé : 117


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Das erste Zechgelag

Er  sitzt  zum  erstenmal  –
   Gebt  acht,  gebt  acht!  –
Vor  dem  Pokal  –
   Ob  ihr  ihn  taumlig  macht!
Das  ist  für  ihn  so  viel,
   Wie  für  die  Maid
Der  erste  Kuß,  der  ihr  fürs  süße  Spiel
   Die  Lippen  weiht.

Er  trinkt  schon  tapfer  mit
   Und  wird  schon  rot!
Gleich  übertritt
   Der  Knabe  ein  Gebot.
Paßt  auf,  er  spitzt  den  Mund!
   Gewiß,  er  tut
Uns  seinen  letzten  Kirschendiebstahl  kund
   Und  strahlt  von  Mut.

Wir  sind  beim  dritten  Glas!
   Noch  immer  still?
Was  ist  denn  das,
   Daß  er  nicht  plaudern  will?
Kann  er  schon  mehr  vertraun?
   Hat  er  verzagt
Schon  zum  Versuche  hinterm  Gartenzaun
   Den  Kuß  gewagt?

Wir  schenken  wieder  voll!
   Nun  winkt  er  mir!
Was  ich  wohl  soll?
   Nur  zu!  Ich  horche  dir!  –
Er  schlich  sich  heimlich  her,
   Denn,  als  er  bat,
Verbot  die  Mutter  ihm  das  Zechen  schwer:
   Da  ist  die  Tat!

Íîâ³ òâîðè