Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 4
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Friedrich Holderlin

Ïðî÷èòàíèé : 122


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Das fröhliche Leben

Wenn  ich  auf  die  Wiese  komme,
Wenn  ich  auf  dem  Felde  jetzt,
Bin  ich  noch  der  Zahme,  Fromme,
Wie  von  Dornen  unverletzt.
Mein  Gewand  in  Winden  wehet,
Wie  der  Geist  mich  lustig  fragt,
Worin  Inneres  bestehet,
Bis  Auflösung  diesem  tagt.

O  vor  diesem  sanften  Bilde,
Wo  die  grünen  Bäume  stehn,
Wie  vor  einer  Schenke  Schilde
Kann  ich  kaum  vorüber  gehn.
Denn  die  Ruh  an  stillen  Tagen
Dünkt  entschieden  trefflich  mir,
Dieses  mußt  du  gar  nicht  fragen,
Wenn  ich  soll  antworten  dir.

Aber  zu  dem  schönen  Bache
Such  ich  einen  Lustweg  wohl,
Der,  als  wie  in  dem  Gemache,
Schleicht  durchs  Ufer  wild  und  hohl,
Wo  der  Steg  darüber  gehet,
Gehts  den  schönen  Wald  hinauf,
Wo  der  Wind  den  Steg  umwehet,
Sieht  das  Auge  fröhlich  auf.

Droben  auf  des  Hügels  Gipfel
Sitz  ich  manchen  Nachmittag,
Wenn  der  Wind  umsaust  die  Wipfel,
Bei  des  Turmes  Glockenschlag,
Und  Betrachtung  gibt  dem  Herzen
Frieden,  wie  das  Bild  auch  ist,
Und  Beruhigung  den  Schmerzen,
Welche  reimt  Verstand  und  List.

Holde  Landschaft  !  wo  die  Straße
Mitten  durch  sehr  eben  geht,
Wo  der  Mond  aufsteigt,  der  blasse,
Wenn  der  Abendwind  entsteht,
Wo  die  Natur  sehr  einfältig,
Wo  die  Berg  erhaben  stehn,
Geh  ich  heim  zuletzt,  haushältig,
Dort  nach  goldnem  Wein  zu  sehen.

Íîâ³ òâîðè