Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 2
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Gotthold Ephraim Lessing

Ïðî÷èòàíèé : 180


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Abschied eines Freundes

Schon  hast  du,  Freund,  der  letzten  letzte  Küsse
Auf  nasse  Wangen  uns  gedrückt;
Schon  schon,  beim  Zaudern  unentschloßner  Füße,
Den  schnellen  Geist  vorweg  geschickt.

Für  uns  dahin!  Doch  nein,  dem  Arm  entführet,
Wirst  du  dem  Herzen  nicht  entführt.
Dies  Herz,  o  Freund,  einmal  von  dir  gerühret,
Bleibt  ewig,  trau!  von  dir  gerührt.

Erwarte  nicht  ein  täuschend  Wortgepränge,
Für  unsre  Freundschaft  viel  zu  klein.
Empfindung  haßt  der  Reime  kalte  Menge,
Und  wünscht  unausposaunt  zu  sein.

Ein  feuchter  Blick  sind  ihre  Zaubertöne;
Ein  schlagend  Herz  ihr  rührend  Lied.
Sie  schweigt  beredt,  sie  stockt,  sie  stammelt  schöne,
Ums  stärkre  Wort  umsonst  bemüht.

Es  winken  dir  beneidenswerte  Fluren,
Nur  unsers  Neides  minder  wert.
Zieh  hin!  und  find  auch  da  der  Vorsicht  goldne  Spuren,
Um  dich  besorgt,  von  dir  verehrt.

Dort  herrscht  die  Ruh,  dort  ist  der  Lärm  vergangen,
Der  hier  noch  Musen  stören  darf,
Seit  Pallas  gern,  auf  Friederichs  Verlangen,
Die  spitze  Lanze  von  sich  warf.

Íîâ³ òâîðè