Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 2
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Heinrich von Veldeke

Ïðî÷èòàíèé : 172


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Swer mir schade an mîner frouwen

I

Swer  mir  schade  an  mîner  frouwen,
dem  wünsche  ich  des  rîses,
dar  an  die  diebe  nement  ir  ende.
swer  mîn  dar  an  schône  mit  trouwen,
dem  wünsch  ich  des  paradyses
unde  valde  im  mîne  hende.
vrâg  ieman,  wer  si  sî,
der  bekenne  si  dâ  bî:
ez  ist  diu  wolgetâne.
genâde,  frouwe,  mir
der  sunnen  gan  ich  dir,
sô  schîne  mir  der  mâne.

II

Swie  mîn  nôt  gefüeger  waere,
sô  gewünne  ich  liep  nach  leide
und  fröide  manichvalde,
wan  ich  weiz  vil  liebiu  maere:
die  bluomen  entspringent  an  der  heide,
die  vogel  singent  in  dem  walde.
dâ  wîlent  lac  der  snê,
dâ  stât  nu  grüener  klê,
er  touwet  an  dem  morgen.
swer  nu  welle,  der  fröiwe  sich,
nieman  noet  es  mich:
ich  bin  unledic  von  sorgen.

Íîâ³ òâîðè