Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 5
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Stanisław Baliński

Ïðî÷èòàíèé : 99


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Mit


Orfeusz  nie  odnalazł  swej  Eurydyki,
tylko  sen  o  Eurydyce,
sen  nieśmiertelny,
w  jego  podróż,  jak  w  struny,  wtargnął  pęd  muzyki,
zdmuchując  lazurowym  wichrem
karmin  piekielny.

Nie  ma  Eurydyki,  jest  tylko  sen  o  niej,
rzucony  jak  czarny  płaszcz  z  maską
na  brzask  błękitu,
zanim  ostatnia  muszla  nocy  nie  zatonie,
widać  go,  jak  płynie  przez  blady
ocean  świtu  -

z  różą  od  Orfeusza  na  piersi  żałosnej
w  naszyjniku  wygasłych  pereł,
które  prześwietla
zimne  światło  jutrzenki,  wieczyście  zazdrosnej
o  sen,  w  którym  szumi  legenda
i  płacze  fletnia.


Íîâ³ òâîðè