Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 2
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Eduard von Bauernfeld

Ïðî÷èòàíèé : 130


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

An Silvia

Was  ist  Silvia,  saget  an,
Daß  sie  die  weite  Flur  preist?
Schön  und  zart  seh  ich  sie  nahn,
Auf  Himmelsgunst  und  Spur  weist,
Daß  ihr  alles  untertan.

Ist  sie  schön  und  gut  dazu?
Reiz  labt  wie  milde  Kindheit;
Ihrem  Aug'  eilt  Amor  zu,
Dort  heilt  er  seine  Blindheit
Und  verweilt  in  süßer  Ruh.

Darum  Silvia,  tön,  o  Sang,
Der  holden  Silvia  Ehren;
Jeden  Reiz  besiegt  sie  lang,
Den  Erde  kann  gewähren:
Kränze  ihr  und  Saitenklang!


Íîâ³ òâîðè