Єжи Жулавський, Тінь: XXXII- XXXIV (закінчення)

XXXII
Чому  мені  таке  життя  дав,  Боже?
Чому  дав  душу  горду  і  безплідну,
безсильно  дику,  враженнями  бідну,
що  ранку  жде  у  смерку  зловорожім?..

Чому  Ти  зорі  показав  на  небі
і  скинув  в  прірву,  де  світила  гаснуть,
й  казав  шукати  зір  примару  ясну,
і  вічно  падать,  линучи  до  Тебе?..
XXXIII
Я  падаю  і  піднімаюсь  знову,
і  так  страшна  та  схрещена  дорога,
що  аж  забув  –  веде  вона  до  Бога;
прошу  спочинку  й  від  тривоги  схову.

Я  падаю  і  в  поросі  валяюсь,
і  знов  встаю,  і  пил  з  лиця  стираю,
а  хрест  тяжить,  а  Бог  мене  гукає,  –
тож  йду  вперед,  хоч  гнуся  і  схиляюсь.
XXXIV
Прощай  мій  світе!  Встав  я  на  повозі,
і  натягнули  упряж  дикі  коні,  –
тримать  їх  довше  я  уже  не  в  змозі:
рвуть  срібний  повід,  скачуть  невгомонні.  

Тож  уперед!  Прощай  же  земле  мила!
Шалений  мчусь  на  дальню  путь  ворожу,  –
блиск  осліпив  і  громом  оглушило,
аж  ось  безодня  –  та  вернуть  не  можу!

Jerzy  Żuławski
Cień:  XXXII-  XXXIV

XXXII
Przecz  mnie  ty,  Panie,  skazał  na  to  życie?
przecz  mi  dał  duszę  wielką  a  niepłodną,
bezsilnie  dziką  i  wciąż  wrażeń  głodną,
ciemności  pełną  a  śniącą  o  świcie?...

Przecz  mi  Ty  gwiazdy  pokazał  na  niebie
i  strącił  w  otchłań,  kędy  światła  gasną,
i  tęsknić  kazał  za  gwiazd  marą  jasną,
i  wiecznie  padać,  wznosząc  się  do  Ciebie?...
XXXIII.
Upadam  ciągle  —  i  znowu  się  wznoszę,
i  tak  mi  straszna  ta  krzyżowa  droga,
iż  zapominam  że  wiedzie  do  Boga  —
i  końca  błagam,  i  spoczynku  proszę.

Upadam  ciągle  i  tarzam  się  w  pyle,
i  wstaję  znowu,  pył  otrząsam  z  czoła;
a  krzyż  mię  ciśnie,  a  Bóg  naprzód  woła  —  —
więc  idę  naprzód,  choć  gnę  się  i  chylę.
XXXIV
Żegnaj  mi,  świecie!  Stoję  na  rydwanie;
dzikie  rumaki  targają  uprzężą,  —
dłużej  ich  trzymać  już  nie  jestem  w  stanie:
dębią  się,  skaczą,  srebrne  lejce  prężą...

Więc  naprzód!  dalej!  Żegnaj,  piękna  ziemio!
Pędzę  szalony  gdzieś  w  nieznaną  drogę,  —
błyski  mnie  ślepią,  wiatr  i  gromy  niemią  —,
a  oto  przepaść  —  —  lecz  wracać  nie  mogę!

адреса: https://www.poetryclub.com.ua/getpoem.php?id=948976
Рубрика: Лірика кохання
дата надходження 28.05.2022
автор: Валерій Яковчук