Колы фомі покажыш тёлку,

То,  о,  тогда  он  скажэ:  стройна

І  вот  мы  гонды  надывылысь
Мерзавцев,  шо  шукають  водку,
А  ны  якогося  шэ  бога.
Да  нафіга  фоме  корова.

От  мы  попалы  і  в  ашрамы!
От  подывысь,  якыя  малпы  ш.
Усі  прышлы  ж  оно  просыты,
Бы  й  гэтой  во  Роман  з  Москвы  ж  бы  й.

Нам  тут  здыйматы  розрышалы  ж.
Ага,  ну-да.  Дак  мы  шас  тайно
Ушпарым  пальчыком  хоть  Батька.
Бо  ш  Баба  гэ  оно  прыставка.

І  в  Бугая  –  во  рыло,  глянь-ко  –
Хапае  наглості  шэ  й  жраты,
Ну,  шашлыкы  жэ,  да  з  баранін.
А  то  чогось  солоновато  фсь.

Ох,  я,  ну,  раньшэ  верыл  надто,
Пока    міня  любыла  матка.
А  вот  посля  отец  ударыл.
І  я,  чого  там,  буду  свят  вжэ?

Усё  ведь  гэто  но  туфта  в  дрань.
Бо  главно  бізныс  розвіваты  ш.
А  еслі  ныц  тобі  ны  капат,
То  уж  чого  шэ  чэкаць  катам.

Зробыв  жэ  табурэтку  сь  дЯвол
І  ось  продаф  яе  начальсфу.
А  там,  дэ  табор,  взяв  цыганку  шч
І  погадав  на  звёзды  ш  прама.

Глядзіце  ш,  дзеці,  во  каналью.
Бо  морда  гладка,  бы  качан,  в  падл.
І  він  шэ  ж  можэ  розмышлять  даж
Про  Нэбо  й  Зэмлю  й  Ангел  святы.  

...ну,  от,  к  прымеру,  разве  Сонцэ
Нам  прамо  жызнь  дае  в  махойніц

адреса: https://www.poetryclub.com.ua/getpoem.php?id=712850
Рубрика: Сатира
дата надходження 17.01.2017
автор: Кобзар Лаборськый