Ваявнічай шпане атвячаям:

Мы  за  баб  вашых  не  атказваем.
Бо  здымаем  іх  на  растаяні

Положенье  моё  страшное:
Прям  средь  белава  дня  убіваюць.
А  я  лішь  всево-то  кушяю
Сырочок  но  з  грушкою.

Ібо  вот  –  званіт  ля  мні  мама  жэ:
Ты  чево-т,  абармот,  эдкій  гадкій?
Ті  зе  взяв  да  і  вбіф  фатпаратыкам
Во-во-во  тую  самочку  ш.

М-да!  Ты  ж  но  бач,  я  дэсь  бабу  шь
Бушёву  да  гаж  звалтыв.
А,  хы,  той  баобабыч
Грамотный  –  аж  розграматны.

Как  куда-та  названьваець,
Не  ведая  а  ні  й  імя  Брайль.
І  требуейць,  кабы  баба  та
Была  вдалена  с  кіназала.

Інача…  о!  К  пракурату  прам
Пойдут  опойкы  жальвахца  вш.      
Ну,  й  шо  ты  на  гэтэ  всэ  скажыш?
Дэ  і  кака  фатаграфка…
На  каком  нашам  сайте  где…

Ведь  в  дурака  сайтав  з  20.
А  бабць  ф  чёрна  хфухфайках?
А  ана,  вот  счытай,  43-яя!
Я  зайшов,  глянув:  ха,  а  там  лес  в  небесах.

Шо  ж  робы  тыпэр  с  пасіятамы?
Парасята-та  адзінакавы.
А  фота-художнік  заразка!
На  базарах  фсіх  трахае!

адреса: https://www.poetryclub.com.ua/getpoem.php?id=699389
Рубрика: Сатира
дата надходження 08.11.2016
автор: Кобзар Лаборськый