Ён паставіў у тонкую, нібы сатканую з карункаў, вазу прахалодны букет аранжава-зеленаватых, яшчэ пакрытых кроплямі, восеньскіх лістоў..
І вось яна задумліва пагладжвала прыемна-гладкае лісце, асцярожна пераносіла з яго схуднелым пальчыкам на далонь і занепакоена ўглядалася ў маціцовую кроплю, нібыта ў спадзяванні адшукаць у ёй нешта, што дасць адказ на хвалюючае..
Магчыма, гэтак не дае спакою дождж, які стаўся для Іх адносін апошнім.. А можа, і гэтае лісце, якое невядома як з'явілася ў гэтым пакоі..
Толькі Ён ведаў, як гэта адбылося: Яе каханы штодзень да растання прыносіў Ёй такі букет; аднак сёння Ён, прывід з паралельнага свету, які так кахаў гэту жанчыну, каторая ніколі не зможа пабачыць Яго па злой іроніі лёсу, - што спалучылі іх сусветы, але не далі злучыцца цалкам, - зрабіў Ёй такі падарунак.
Ён пяшчотна крануўся Яе вільготнай шчакі, марачы абняць Яе, Яе сціснутую журбой постаць, але Яна ўжо прыўзняла плечы, акрыленыя нечаканай надзеяй, і рушыла ў дождж..
адреса: https://www.poetryclub.com.ua/getpoem.php?id=146761
Рубрика: Вірші, що не увійшли до рубрики
дата надходження 23.09.2009
автор: Жывіца