Я бачу яе колеру пярліны.. Так, поўня таго ж самага колеру, што і поўсць, якая яшчэ больш свеціцца дымчата-срэбраным колерам у яе святле..
Поўня – мая каханка.. яна кліча мяне, лашчыць далоняй ночы..
Цяжкімі лапамі ступаю па бусінках разарваных гронак-караль рабіны і, уздыхаючы, бягу хутчэй прэч.. звярам тут не месца..
Бягу па старым горадзе ў сваіх думках не зважаючы на тое, як хутка мільгаюць дамы збоку.. Часам толькі спыняюся ўражаны нечым дзіўным.. Учора спыніўся ля ўтульнага святла акна, у якое нат не заглянуў.. проста захапіўся цеплынёю дома..
Яшчэ я звычайна сяджу на беразе ракі..незвычайнае месца: рака ўпадае ў раку.. Тут мяне як заўсёды напаткалі ўспаміны, словы – “два ручаі, зліўшыся, стануць адной паўноводнай ракой і знікнуць назаўжды… два агні, зліўшыся, дадуць болей святла и болей цеплыні, але хутчэй дагараць..”, думкі.. Тут, у тумане *думак*, сутаргова выдыхаю пАру, гляджу ў цемру, на 2 абліччы поўні і пытаюся зразумець, якая з яе яна.. Я сяджу тут і думаю, пакуль мяне не пачынае трэсці ад халадэчы і болю..
Калі поўня не свеціць па начах, яшчэ толькі пагрозліва нарастае, набірае сілу, памяць вяртае мяне менавіта да такіх часоў – сузірання, засяроджвання, сядзення тут.. Але яна захоўвае і іншае.. Калісьці я сядзеў тут не адзін: са мной быў сабака.. Але звер сабаку – не сябар.. і мы позна зразумелі гэта.. мы скалілі жоўтыя, як поўня, якую бачаць людзі, іклы і кружылі ў адным нам зразумелым танцы.. пакуль нарэшце я не адышоў, астуджаны раптам, убок і..не трапіў у яго пастку.. тады на раніцу я ўбачыў свежую рану нібы ад цвіка.. Але людзі не памятаюць такіх сноў:)
Болей я не бачыў яго..
Часам я прабягаю міма бажэчкі і думаю пра Яго..таго, што пакутаваў..
Я таксама пакутнік.. За што, Госпадзі?
Аднойчы я вырашыў скончыць свае падарожжы і кінуўся ў раку, куды так доўга акунаў свае думкі, разганяючы імі палахлівых рыбак..
Доўгі час пасля гэтага я не памятаю сваіх сноў..
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
У вадзе неба квітнела лілея – белая поўня.. Яна адсвечвала сёння срэбраным бляскам..
У роздуме гляджу на згіб рукі і вялікую сінюю пляму на ёй – пабітак – і прыгадваю сон..
адреса: https://www.poetryclub.com.ua/getpoem.php?id=138730
Рубрика: Вірші, що не увійшли до рубрики
дата надходження 24.07.2009
автор: Жывіца