Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Czesław Miłosz

Ïðî÷èòàíèé : 175


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Metamorfozy

I żółte z zielonego dębu sączyły się miody

Owidiusz




Mityczne  miody  piłem,  
Głowę  w  laury  stroiłem,  
Byle  nie  pamiętać.  

Wędrowałem  niewinny,  
Czuły  i  dobroczynny  
Aż  po  klepsydrę  i  cmentarz.  

Ale  przed  Tobą,  Panie,  
Na  nic  moje  staranie  
O  imię  sprawiedliwego.  

Natura  moja  czarna,  
Świadomość  piekła  warta,  
I  uraźliwe  ego.  

Takiego  mnie  Ty  chciałeś,  
Do  twoich  prac  wezwałeś,  
Nieszczęśnika.  

I  tak  się  niedorzeczny  
Żywot  i  w  sobie  sprzeczny  
Zamyka.


Íîâ³ òâîðè