Ïðî÷èòàíèé :  213
|
Òâîð÷³ñòü |
Á³îãðàô³ÿ |
Êðèòèêà
Sonet V (O nietrwałej miłości rzeczy świata tego)
I nie miłować ciężko, i miłować
Nędzna pociecha, gdy żądzą zwiedzione
Myśli cukrują nazbyt rzeczy one,
Które i mienić, i muszą się psować.
Komu tak będzie dostatkiem smakować
Złoto, sceptr, sława, rozkosz i stworzone
Piękne oblicze, by tym nasycone
I mógł mieć serce, i trwóg się warować?
Miłość jest własny bieg bycia naszego,
Ale z żywiołów utworzone ciało
To chwaląc, co zna początku równego,
Zawodzi duszę, której wszystko mało.
Gdy Ciebie, wiecznej i prawej piękności,
Samej nie widzi, celu swej miłości.
|
|
