Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 11
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Antoni Lange

Ïðî÷èòàíèé : 218


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

A kto te oczy widział


A  kto  te  oczy  widział  –  zapomnieć  nie  może!

O  fale  –  skąd  wy  macie  taki  blask  zielony,
Jak  ten,  co  lśnił  w  jej  oczach  –  zielonych  jak  morze?

O  fale  –  skąd  wy  macie  tych  iskier  miliony,
Jak  byście  w  sobie  złotą  rozpryskały  zorzę?

O  fale  –  skąd  wy  macie  te  ognie  promienne,
Którymi  się  iskrzyły  jej  oczy  płomienne?

A  kto  te  oczy  widział-  zapomnieć  nie  może!

Ach,  nie!  To  nie  są  fale!  Nie  –  to  są  jej  oczy  –  
Ale  tam  –  ja  widziałem  niegdyś  wielkie  morze!

Był  to  ocean  dziwny  -  bezdenny  -  przeźroczy  –  
A  w  głębi  swej  krył  tajnie  -  nieskończenie  boże  –  

I  miał  wichry  szalone  –  i  cisze  zaklęte  –  
I  miał  wielką  przeźroczystość  -  i  zagadki  święte.

A  kto  te  oczy  widział  –  zapomnieć  nie  może!

O  fale!  czy  z  jej  oczu  macie  ten  zielony
Blask  –  i  te  iskry  ogniowe  –  jak  promienne  zorze?

O  fale!  czy  wam  o  niej  śpiewają  trytony  –  
Czy  nimfy  złote  wieńce  jej  niosą  w  pokorze?

A  kto  te  oczy  widział  –  zapomnieć  nie  może!

O  fale  nieskończone!  niezgłębione  fale!
Czemu  płyniecie  w  dale  –  bezpowrotne  fale?


Íîâ³ òâîðè