Ïðî÷èòàíèé :  171
|
Òâîð÷³ñòü |
Á³îãðàô³ÿ |
Êðèòèêà
Rafael
Promień słońca przepłynął i błysnął na spiżu,
Zbudził w mroku drzemiący, zrobiony al fresco
Portret księcia, co trzęsąc złotodajną kieską,
Uśmiech roniąc - dłonią bladą opiera na krzyżu.
Na zaczętym obrazie, co stoi w pobliżu,
Ledwie pierwszą, nieśmiałą naznaczoną kreską,
Twarz pochylona Madonna - a szatę niebieską
Całuję, klęcząc, święty Franciszek z Asyżu.
Rafaela z kochanką zastał blask poranny.
Mieni się śmiech dziewczyny w pereł potok szklanny.
Kiedy usta swe macza w słodkie wina kruże.
Słodycze warg wilgotnych, co pachną jak róże,
Poznać można na ledwie skreślonym konturze
Zaczętego obrazu świętej Marii Panny.
|
|
