Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 22
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Stanisław Korab-Brzozowski

Ïðî÷èòàíèé : 199


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Osamotnienie


O  tak!  ja  szydzę,  gorzkie  mam  wyrazy,
Co  się  wciąż  cisną  na  spieczone  usta;
Lecz  nikt  nie  spyta,  dlaczego  są  skazy?
Nikt  nie  chce  patrzeć  na  łoże  Prokrusta.

Czyż  zawsze  byłem  zimny  i  szyderca?
Czym  zawsze  pełzał,  jak  po  ziemi  płazy?
Nigdym  uderzeń  nie  czuł  żywszych  serca
I  martwy  byłem  jak  grobowe  głazy?

-  Nikt  nie  zapyta!  –  Ale  każdy  ciska
Kamieniem  gniewu  w  tego,  co  pogardzi
Uśmiechem  tłumów  i  ciepłem  ogniska,
Przy  którym  siedzą  ludzie  zimni,  twardzi...


Íîâ³ òâîðè