Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Stanisław Korab-Brzozowski

Ïðî÷èòàíèé : 243


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Kiedy wiosna...

Kiedy  wiosna  w  liść  ustroi  drzewa
I  otuli  je  miłości  tchnieniem,
Wtenczas  bóle,  które  wiatr  im  śpiewa,
One  czują  liści  swoich  drżeniem.

Lecz  gdy  jesień  liście  im  pozwiewa,
I  otuli  smutnym  śmierci  cieniem,
Choć  wicher  jęczy  i  płacze  ulewa,
One  zimnym  darzą  je  milczeniem.

Tak  i  serce  w  rannej  życia  dobie
Jękiem  wtórzy  serc  długich  żałobie
I  serdecznym  współczuciem  je  darzy.

Ale  kiedy  młodość  legnie  w  grobie,
A  zapały  szron  starości  zwarzy,
Serce  milczy  -  choć  się  ludzkość  skarży.


Íîâ³ òâîðè