Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 4
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Berthold Brecht

Ïðî÷èòàíèé : 128


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Schlechte Zeit für Lyrik

Ich  weiß  doch:  nur  der  Glückliche
Ist  beliebt.  Seine  Stimme
Hört  man  gern.  Sein  Gesicht  ist  schön.

Der  verkrüppelte  Baum  im  Hof
Zeigt  auf  den  schlechten  Boden,  aber
Die  Vorübergehenden  schimpfen  ihn  einen  Krüppel
Doch  mit  Recht.

Die  grünen  Boote  und  die  lustigen  Segel  des  Sundes
Sehe  ich  nicht.  Von  allem

Sehe  ich  nur  der  Fischer  rissiges  Garnnetz.
Warum  rede  ich  nur  davon
Daß  die  vierzigjährige  Häuslerin  gekrümmt  geht?
Die  Brüste  der  Mädchen
Sind  warm  wie  ehedem.

In  meinem  Lied  ein  Reim
Käme  mir  fast  vor  wie  Übermut.

In  mir  streiten  sich
Die  Begeisterung  über  den  blühenden  Apfelbaum
Und  das  Entsetzen  über  die  Reden  des  Anstreichers.
Aber  nur  das  zweite
Drängt  mich  zum  Schreibtisch.


Íîâ³ òâîðè