Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 4
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Ludwig Rubiner

Ïðî÷èòàíèé : 105


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Gold

(aus  Kriminal  Sonette)

FRED  wird  in  einem  braunen  Tabakballen
Vom  Hafen  auf  die  Zollstation  getragen.
Dort  schläft  er,  bis  die  Schiffsuhr  zwölf  geschlagen.
Erwacht  und  schleicht  sich  in  die  Lagerhallen.

Am  Gold-Depot,  wo  trunkne  Wächter  lallen,
Lässt  er  den  kleinen  Mörtelfresser  nagen,
Bis  wie  beim  Kartenhaus  die  Mauern  fallen.
Dann  lädt  er  Gold  in  einen  Grünkohlwagen.

Als  Bauer  fährt  er  sächselnd  durch  den  Zoll.
Doch  dort  verraten  ihn  zwei  blanke  Barren.
Berittne  jagen  den  Gemüsekarren.

Fred  sinnt  verwirrt,  wie  er  sich  retten  soll.
Da  sitzt  DER  FREUND  in  hoher  Eberesche
Und  schießt  ihm  pfeiferauchend  eine  Bresche.


Íîâ³ òâîðè