Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Ïåðñîíàëüíûé ×ÀÒ Zorg
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Gustav Sack

Ïðî÷èòàíèé : 123


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Die Nacht

Des  Mondes  silberweiße  Serpentine
sticht  wie  ein  Riesenspeer
weit  in  den  See  hinaus,
um  den  mit  finsterer  Heroenmiene
der  Berge  weißköpfiges  Heer
sich  aufgetürmt  -  das  ist  ihr  Haus,
in  dem  sie  immer  wieder  Ruhe  hält,
wenn  flüchtig  sie  durch  alle  Welt
Wohn  und  Schlummer  streute;
nun  ruht  sie  zwischen  den  Bergen  und  über  dem  See,
bis  über  der  Gipfel  vereiste  Höh
des  Morgens  bellende  Strahlenmeute
wie  eine  feurige  Kugel  Gold
klingend  in  die  Täler  rollt
und  die  Verschlafene  wolkig  zerfetzt
tief  in  die  Berge  und  Klüfte  hetzt.


Íîâ³ òâîðè