Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 13
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Gustav Sack

Ïðî÷èòàíèé : 129


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Wache Nächte

Tief  schläft  die  Stadt  und  wieder  schlägt  es  drei;
doch  eine  Ewigkeit  muß  noch  verfließen,
bis  aus  den  feucht  verhangenen  Verließen
der  alte  lichtdurchtönte  Tag  sich  frei

gemacht  und  ihn  mit  ihrem  Morgenschrei
die  schwarzen  Amseln  von  den  Dächern  grüßen.
Drei  Nächte  -  drei  endlose  Nächte  stießen
sich  hohl  und  qualenwach  an  mir  vorbei  -

doch  während  sie  die  längst  verharschten  Wunden
blutig  aufbrachen  und  im  bangen  Schoß
der  gähnend  grenzenlos  gedehnten  Stunden

des  Tages  Bitternisse  riesengroß
aufbauschten,  sah  ich,  obwohl  ganz  zerschunden,
hellseherisch  mein  vorbestimmtes  Los.


Íîâ³ òâîðè