Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 3
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Gustav Sack

Ïðî÷èòàíèé : 127


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Der Rubin

Wie  Heidehonig  aus  den  Waben
herbstsüß  in  schweren  Tropfen  fließt,
erwuchs  euch  Buch  um  Buch  -  ihr  ließt
sie  Bücher  sein;  und  tief  vergraben

vom  bunten  Berg  der  Konfitüren
verschliefen  sie  zu  dritt  die  Zeit
und  wurden  alt  samt  ihrem  Leid
und  ihren  faustischen  Allüren.

Im  Traum  nur  dehnten  sie  die  Glieder,
im  tiefen  Traum  nur  schlangen  sie
um  ihrer  Welt  Melancholie
den  Zauber  ihrer  stolzen  Lieder.

Jetzt  werf  ich  dich,  du  grell  Gebinde,
du  narrenroter,  geiler  Zwerg,
hohnlachend  in  den  bunten  Berg  -
schlag  deine  Bresche  und  verschwinde!


Íîâ³ òâîðè