Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 16
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Gustav Sack

Ïðî÷èòàíèé : 137


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Der Mondbrunnen

Doch  als  sie  wieder  sich  in  Träumen  wiegte
und  schwer  an  meiner  müden  Schulter  lag,
gedachte  ich,  da  leuchtend  wie  der  Tag
der  Mond  sich  an  die  hohen  Dächer  schmiegte,

der  Lust,  wie  sie  seit  Jahren  mich  bekriegte
und  meinen  Stolz  mit  weichem  Wellenschlag
und  tausend  Armen  immer  tiefer  brach  -
oh  daß  sie  doch  gleich  einem  Quell  versiegte,

auf  den  man  einen  Block  aus  schwerem  Golde
wälzt!  Da,  ohne  Ende  unaufhaltsam  rollte
ein  Strom  von  Reinheit  von  den  Dächern  nieder,

der  türmte  sich  zwischen  den  steilen  Mauern
zu  einem  lichten  Brunnen  hoch  und  unter  Schauern
kam  meine  reine  Seele  aus  ihm  wieder.


Íîâ³ òâîðè