Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 6
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Gustav Sack

Ïðî÷èòàíèé : 146


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Der Herbst

So  komm,  du  wilder  West,
und  sing  geheimnisvoll  und  runenkundig
in  meinen  Kiefern  und  Wacholderbüschen
das  uralt  düstere  Jahreslied  des  Todes!
Und  reiß  aus  meinem  Herz  des  Sommers  Freuden,
reiß  sie  gleich  müd  gewordenen  Blättern  ab,
auf  daß  mein  Fuß  sie  raschelnd  von  sich  stoße.
So  wie  von  jenem  Ahorn  taumelnd  dort
die  schwarzgefleckten  Blätter  landwärts  wirbeln,
laß  all  des  Sommers  gaukelnde  Gestalten
zu  krausen  Scharen  windgewiegt
ins  graue  Land  Vergessenheit  hinflattern!
Und  dann,  oh  West,  oh  wilder  West,
saug  aus  des  Weltmeers  weitgeebbten  Brüsten
dir  Sturmeskräfte  hoch  und  schleudere  mich
hohnlachend  jenen  Spukgestalten  nach
und  brause,  laut  aus  vollen  Lungen  tobend,
über  das  Sommerglück,  das  du  zerstört!


Íîâ³ òâîðè