Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 7
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Gottfried Benn

Ïðî÷èòàíèé : 119


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Das Ganze

Im  Taumel  war  ein  Teil,  ein  Teil  in  Tränen,
in  manchen  Stunden  war  ein  Schein  und  mehr,
in  diesen  Jahren  war  das  Herz,  in  jenen
waren  die  Stürme  -  wessen  Stürme  -  wer?

Niemals  im  Glücke,  selten  mit  Begleiter,
meistens  verschleiert,  da  es  tief  geschah,
und  alle  Ströme  liefen  wachsend  weiter
und  alles  Aussen  ward  nur  innen  nah.

Der  sah  dich  hart,  der  andre  sah  dich  milder,
der  wie  es  ordnet,  der  wie  es  zerstört,
doch  was  sie  sahn,  das  waren  halbe  Bilder,
da  dir  das  Ganze  nur  allein  gehört.

Im  Anfang  war  es  heller,  was  du  wolltest
und  zielte  vor  und  war  dem  Glauben  nah,
doch  als  du  dann  erblicktest,  was  du  wolltest,
was  auf  das  Ganze  steinern  niedersah,

da  war  es  kaum  ein  Glanz  und  kaum  ein  Feuer,
in  dem  dein  Blick,  der  letzte,  sich  verfing:
ein  nacktes  Haupt,  in  Blut,  ein  Ungeheuer,
an  dessen  Wimper  eine  Träne  hing.


Íîâ³ òâîðè