Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Georg Trakl

Ïðî÷èòàíèé : 165


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Kindheit

Voll  Früchten  der  Hollunder;  ruhig  wohnte  die  Kindheit
In  blauer  Höhle.  Über  vergangenen  Pfad,
Wo  nun  bräunlich  das  wilde  Gras  saust,
Sinnt  das  stille  Geäst;  das  Rauschen  des  Laubs

Ein  gleiches,  wenn  das  blaue  Wasser  im  Felsen  tönt.
Sanft  ist  der  Amsel  Klage.  Ein  Hirt
Folgt  sprachlos  der  Sonne,  die  vom  herbstlichen  Hügel  rollt.

Ein  blauer  Augenblick  ist  nur  mehr  Seele.
Am  Waldsaum  zeigt  sich  ein  scheues  Wild  und  friedlich
Ruhn  im  Grund  die  alten  Glocken  und  finsteren  Weiler.

Frömmer  kennst  du  den  Sinn  der  dunklen  Jahre,
Kühle  und  Herbst  in  einsamen  Zimmern;
Und  in  heiliger  Bläue  läuten  leuchtende  Schritte  fort.

Leise  klirrt  ein  offenes  Fenster;  zu  Tränen
Rührt  der  Anblick  des  verfallenen  Friedhofs  am  Hügel,
Erinnerung  an  erzählte  Legenden;  doch  manchmal  erhellt  sich  die  Seele,
Wenn  sie  frohe  Menschen  denkt,  dunkelgoldene  Frühlingstage.


Íîâ³ òâîðè