Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 5
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Georg Trakl

Ïðî÷èòàíèé : 164


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

An die Verstummten

O,  der  Wahnsinn  der  großen  Stadt,  da  am  Abend
           An  schwarzer  Mauer  verkrüppelte  Bäume  starren,  
           Aus  silberner  Maske  der  Geist  des  Bösen  schaut;  
           Licht  mit  magnetischer  Geißel  die  steinerne  Nacht  verdrängt.
           O,  das  versunkene  Läuten  der  Abendglocken.
Hure,  die  in  eisigen  Schauern  ein  totes  Kindlein  gebärt.
           Rasend  peitscht  Gottes  Zorn  die  Stirne  des  Besessenen,
           Purpurne  Seuche,  Hunger,  der  grüne  Augen  zerbricht.  
           O,  das  gräßliche  Lachen  des  Golds.
Aber  stille  blutet  in  dunkler  Höhle  stummere  Menschheit,
           Fügt  aus  harten  Metallen  das  erlösende  Haupt.


Íîâ³ òâîðè