Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 13
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Georg Heym

Ïðî÷èòàíèé : 147


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Berlin II

Der  hohe  Straßenrand,  auf  dem  wir  lagen,
War  weiß  von  Staub.  Wir  sahen  in  der  Enge
Unzählig:  Menschenströme  und  Gedränge,
Und  sahn  die  Weltstadt  fern  im  Abend  ragen.

Die  vollen  Kremser  fuhren  durch  die  Menge,
Papierne  Fähnchen  waren  drangeschlagen.
Die  Omnibusse,  voll  Verdeck  und  Wagen.
Automobile,  Rauch  und  Huppenklänge.

Dem  Riesensteinmeer  zu.  Doch  westlich  sahn
Wir  an  der  langen  Straße  Baum  an  Baum,
Der  blätterlosen  Kronen  Filigran.

Der  Sonnenball  hing  groß  am  Himmelssaum.
Und  rote  Strahlen  schoß  des  Abends  Bahn.
Auf  allen  Köpfen  lag  des  Lichtes  Traum.


Íîâ³ òâîðè