Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 2
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Georg Heym

Ïðî÷èòàíèé : 195


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Berlin III

Schornsteine  stehn  in  großem  Zwischenraum
Im  Wintertag,  und  tragen  seine  Last,
Des  schwarzen  Himmels  dunkelnden  Palast.
Wie  goldne  Stufe  brennt  sein  niedrer  Saum.

Fern  zwischen  kahlen  Bäumen,  manchem  Haus,
Zäunen  und  Schuppen,  wo  die  Weltstadt  ebbt,
Und  auf  vereisten  Schienen  mühsam  schleppt
Ein  langer  Güterzug  sich  schwer  hinaus.

Ein  Armenkirchhof  ragt,  schwarz,  Stein  an  Stein,
Die  Toten  schaun  den  roten  Untergang
Aus  ihrem  Loch.  Er  schmeckt  wie  starker  Wein.

Sie  sitzen  strickend  an  der  Wand  entlang,
Mützen  aus  Ruß  dem  nackten  Schläfenbein,
Zur  Marseillaise,  dem  alten  Sturmgesang.



Íîâ³ òâîðè