Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 2
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Georg Heym

Ïðî÷èòàíèé : 154


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Bastille

Die  scharfen  Sensen  ragen  wie  ein  Wald.
Die  Straße  Antoine  ist  blau  und  rot
Von  Menschenmassen.  Von  den  Stirnen  loht
Der  weiße  Zorn.  Die  Fäuste  sind  geballt.

Ins  Grau  des  Himmels  steigt  der  Turm  wie  tot.
Aus  kleinen  Fenstern  weht  sein  Schrecken  kalt.
Vom  hohen  Dach,  wo  Tritt  der  Wachen  hallt,
Das  erzne  Maul  der  grau’n  Kanonen  droht.

Da  knarrt  ein  Tor.  Aus  Turmes  schwarzer  Wand
Kommt  der  Gesandten  Zug  in  schwarzer  Tracht.
Sie  winken  stumm.  Sie  sind  umsonst  gesandt.

Mit  einem  Wutschrei  ist  Paris  erwacht.
Mit  Beil  und  Knüttel  wird  der  Turm  berannt.
Die  Salven  rollen  in  die  Straßenschlacht.


Íîâ³ òâîðè