Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 4
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Georg Heym

Ïðî÷èòàíèé : 108


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

An das Schicksal

Nach  einer  Stunde  höchsten  Glücks
In  Grabesnächte  sicher  schreiten
Und  ausgelöscht  sein  in  der  Zeiten
Vergilbtem  Buch.  So  spurlos  gehn,
Wie  Atemhauch  am  Wintermorgen,
Wie  Wölkchen  in  den  blauen  Weiten
Sanfter  verwehn.
Wie  süßer  Nachtigallen  Lied,
Das  in  den  dunklen  Büschen  klangNichts  rührt  dich,  Moira,
Die  du  im  Dunkeln  thronst.
Ohnmächtig  windet  der  Mensch
Sich  im  Staub,
Gleich  dem  elenden  Wurm,
Daß  du  den  Bösen  verschonst
Und  den  Guten  gibst  den  Keren
Zum  Raub.
Ohnmächtig  droht  dir  der  Mann
Mit  der  Faust  zum  glühnden
Himmel  hinan.
Ohnmächtig  flucht  er  dem  Blitz
Und  dem  Sturm.

Warum  senkst  du  dich  schon
In  das  erzitternde  Meer?
Bleibe  bei  mir,  schöner,  tröstender  Gott.
Sieh,  es  dunkelt  schon  finstere  Nacht
Um  mich  her.

Ach,  einst  kommt  auch  der  Tag,
Da  dich  der  blindwaltende  Gott
Reißt  mit  den  Krallen  herab.
Und  nicht  mehr  spenden  die  Priester  dir,
Wenn  du  befreiet  steigst  aus  dem  düsteren  Grab.


Íîâ³ òâîðè