Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 5
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Hugo von Hofmannsthal

Ïðî÷èòàíèé : 162


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Weltgeheimnis

Der  tiefe  Brunnen  weiß  es  wohl,
Eins  waren  alle  tief  und  stumm,
Und  alle  wußten  drum.

Wie  Zauberworte,  nachgelallt
Und  nicht  begriffen  in  den  Grund,
So  geht  es  jetzt  von  Mund  zu  Mund.

Der  tiefe  Brunnen  weiß  es  wohl;
In  den  gebückt,  begriffs  ein  Mann,
Begriff  es  und  verlor  es  dann.

Und  redet'  irr  und  sang  ein  Lied  -
Auf  dessen  dunklen  Spiegel  bückt
Sich  einst  ein  Kind  und  wird  entrückt.

Und  wächst  und  weiß  nichts  von  sich  selbst
Und  wird  ein  Weib,  das  einer  liebt
Und  -  wunderbar  wie  Liebe  gibt!

Wie  Liebe  tiefe  Kunde  gibt!  -
Da  wird  an  Dinge,  dumpf  geahnt,
In  ihren  Küssen  tief  gemahnt...

In  unsern  Worten  liegt  es  drin,
So  tritt  des  Bettlers  Fuß  den  Kies,
Der  eines  Edelsteins  Verlies.

Der  tiefe  Brunnen  weiß  es  wohl,
Einst  aber  wußten  alle  drum,
Nun  zuckt  im  Kreis  ein  Traum  herum.


Íîâ³ òâîðè