Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 5
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Hugo von Hofmannsthal

Ïðî÷èòàíèé : 138


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Vorfrühling

Es  läuft  der  Frühlingswind
durch  kahle  Alleen,
seltsame  Dinge  sind
in  seinem  Wehn.

Er  hat  sich  gewiegt,
wo  Weinen  war,
und  hat  sich  geschmiegt
in  zerrüttetes  Haar.

Er  schüttelte  nieder
Akazienblüten
und  kühlte  die  Glieder,
die  atmend  glühten.

Lippen  im  Lachen
hat  er  berührt,
die  weichen  und  wachen
Fluren  durchspürt.

Er  glitt  durch  die  Flöte
als  schluchzender  Schrei,
an  dämmernder  Röte
flog  er  vorbei.

Er  f1og  mit  Schweigen
durch  f1üsternde  Zimmer
und  löschte  im  Neigen
der  Ampel  Schimmer.

Es  läuft  der  Frühlingswind
durch  kahle  Alleen,
seltsame  Dinge  sind
in  seinem  Wehn.

Durch  die  glatten
kahlen  Alleen
treibt  sein  Wehn
blasse  Schatten

und  den  Duft,
den  er  gebracht,
von  wo  er  gekommen
seit  gestern  nacht.


Íîâ³ òâîðè