Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 8
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Hugo von Hofmannsthal

Ïðî÷èòàíèé : 127


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Siehst du die Stadt?

Siehst  du  die  Stadt,  wie  sie  da  drüben  ruht,
Sich  flüsternd  schmieget  in  das  Kleid  der  Nacht?
Es  gießt  der  Mond  der  Silberseide  Flut
Auf  sie  herab  in  zauberischer  Pracht.

Der  laue  Nachtwind  weht  ihr  Atmen  her,
So  geisterhaft,  verlöschend  leisen  Klang:
Sie  weint  im  Traum,  sie  atmet  tief  und  schwer,
Sie  lispelt,  rätselvoll,  verlockend  bang  ...

Die  dunkle  Stadt,  sie  schläft  im  Herzen  mein
Mit  Glanz  und  Glut,  mit  qualvoll  bunter  Pracht:
Doch  schmeichelnd  schwebt  um  dich  ihr  Widerschein,
Gedämpft  zum  Flüstern,  gleitend  durch  die  Nacht.


Íîâ³ òâîðè