Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 11
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Hugo von Hofmannsthal

Ïðî÷èòàíèé : 155


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Der Jüngling in der Landschaft

Die  Gärtner  legten  ihre  Beete  frei,
Und  viele  Bettler  waren  überall
Mit  schwarzverbundnen  Augen  und  mit  Krücken
Doch  auch  mit  Harfen  und  den  neuen  Blumen,
Dem  starken  Duft  der  schwachen  Frühlingsblumen.

Die  nackten  Bäume  ließen  alles  frei:
Man  sah  den  Fluß  hinab  und  sah  den  Markt,
Und  viele  Kinder  spielen  längs  den  Teichen.
Durch  diese  Landschaft  ging  er  langsam  hin
Und  fühlte  ihre  Macht  und  wußte  -  daß
Auf  ihn  die  Weltgeschicke  sich  bezogen.

Auf  jene  fremden  Kinder  ging  er  zu
Und  war  bereit,  an  unbekannter  Schwelle
Ein  neues  Leben  dienend  hinzubringen.
Ihm  fiel  nicht  ein,  den  Reichtum  seiner  Seele,
Die  frühern  Wege  und  Erinnerung
Verschlungner  Finger  und  getauschter  Seelen
Für  mehr  als  nichtigen  Besitz  zu  achten.

Der  Duft  der  Blumen  redet  ihm  nur
Von  fremder  Schönheit  -  und  die  neue  Luft
Nahm  er  stillatmend  ein,  doch  ohne  Sehnsucht:
Nur  daß  er  dienen  durfte,  freute  ihn.


Íîâ³ òâîðè