Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Ludwig Anzengruber

Ïðî÷èòàíèé : 106


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Im Innern gefestet.

Wenn  Jahre  gehn  und  kommen,
So  nehme  du  in  acht,
Was  sie  dir  wohl  genommen,
Was  sie  dir  wohl  gebracht.

Was  dir  auch  im  Verlaufe
Der  Zeiten  ward  beschert,
Nicht  Gut,  noch  Glück  es  taufe,
Gar  trüglich  ist  sein  Wert.

Nicht  grausam  heiß  das  Leiden,
Nicht  Raub  nenn  den  Verlust,
Weiß  still  dich  zu  bescheiden
Und  trage,  was  du  mußt.

Nur  der  ist  hochgemutet,
Der  gleich  im  Glück  sich  fühlt,
Und  wenn  das  Herz  ihm  blutet,
Die  Wunde  keusch  verhüllt.

Das  Glück,  es  will  nicht  währen,
Das  Leid  bleibt  nicht  bestehn,
Das  ist:  wie  Tage  kehren
Und  wie  die  Nächte  gehn.

Nur  das  hast  du  genossen,
Erstritten  das  allein,
Was  in  die  Seel'  geschlossen
Du  dir  zu  tiefst  hinein.

Das  einzig  ist  das  Wahre,
Was  du  in  dir  erfährst,
Dem  du,  trotz  Flucht  der  Jahre,
In  Treuen  dich  bewährst.

Ob  sie  umdunkeln  Schmerzen,
Ob  Freude  sie  erhellt,
Du  trägst  in  deinem  Heizen
Dann  eine  Friedenswelt.

Wie  Jahre  gehn  und  kommen,
Des  haben  sie  nicht  Macht,
Davon  wird  nichts  genommen,
Dazu  dir  nichts  gebracht!


Íîâ³ òâîðè