Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 6
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Ludwig Anzengruber

Ïðî÷èòàíèé : 119


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Die Ruine.

Was  da  versammelt  für  Herrlichkeit?
Was  hat  da  verblutet  für  Herzeleid?
Da  ward  aller  Lust,  allem  Leide  gerecht
Im  Kommen  und  Gehen  manch  stolz'  Geschlecht
   Vor  alter  Zeit!

Die  Mauern,  die  öden,  sie  ragen  weit,
Kein  Hall  mehr  in  ihnen  von  Lust  noch  Streit;
Die  Chronik  erzählet  wohl  manche  Mär',
Die  Steine  verschweigen  Nutz  und  Lehr'
   Aus  alter  Zeit.

Und  wenn  dann  dich,  Wandrer,  hinabgeleit't
Die  Wehmut  ob  menschlicher  Nichtigkeit,
Bedenke,  wie  wenig  an  Frist  vergeht,
So  wird  auch  veröden  die  unsre  Statt'
   Gleich  alter  Zeit!

Der  Ort,  wo  du  liefest  im  Kinderpfaid,
Der  Hain,  wo  du  küßtest  die  erste  Maid,
Der  Saal,  der  einst  Zechern  das  Echo  gab,
Veröden,  sowie  auch  dein  Mal  am  Grab,
   Alt  deine  Zeit!

Dann  wallen  wohl  andre  von  Wegen  weit
Den  Stätten  zu  unsrer  Vergangenheit
Und  seufzen,  wie  einst  wir,  aus  banger  Brust:
Wie  sind  wir  der  Sonne  so  kurz  bewußt,
   Wie  keine  Zeit!


Íîâ³ òâîðè