Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Ludwig Anzengruber

Ïðî÷èòàíèé : 120


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Dauer der Liebe.

Er:  Du  hast  geliebt!  O,  leugne  nicht!
   Ganz  sicher  bin  ich  dessen.
Sie:  Ich  hätt'  geliebt?  Besinn'  mich  nicht,
   Und  wenn,  ich  hab's  vergessen.
Er:  So  hältst  du  Treu',  so  haltst  du  Lieb'?
   Vergißt,  wer  dachte  deiner?
Sie:  Mein  Freund!  Er  ging,  doch  wenn  er  blieb,
   Gedächt'  ich  heut  noch  seiner.
Er:  Wenn  du  so  schnell  Vergessen  treibst,
   Wer  wird  mit  dir  es  wagen?
Sie:  Je  nun,  mein  Freund,  solang  du  bleibst,
   Hast  du  nicht  Grund  zu  klagen.
   Es  schärft  die  Zeit  der  Lieb'  Gewalt,
   Man  schätzt  sich  stets  genauer,
   Und  wird  mit  uns  erst  einer  alt,
   So  kriegt  die  Liebe  Dauer.


Íîâ³ òâîðè