Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 6
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Ludwig Anzengruber

Ïðî÷èòàíèé : 161


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

D Hauptsach.

Mei'  Vetta,  mütterlicher  Seit',
Der  treibt  dö  Herrgottschnitzerei;
Dem  stell'  ich  aft  dö  längste  Zeit
Mich  an  sein'  Werkbank  nah'  hiebei.

I  schau'  eahm  zu  da  bei  sein'  G'macht,
Und  amal  mußt'  ich  frei  ihn  frag'n:
Wie  er  dös  Ding  denn  ferti  bracht',
Selb'  möcht  er  mir  africhti  sag'n.

»Jo,«  lacht  er,  »lieba  Vetta  mein,
Dös  is  doch  nur  a  Kloanigkeit;
Im  Pflöckl  steckt  da  Herrgott  drein,
Nur  daß  mer's  übrig'  weggaschneid't.«

Draf  sog'  i,  daß  mich  wunda  nahm',
Daß  niemal  koan  Malör  eahm  g'schiecht,
Eahm  's  Messa  nie  daneben  kam'
Und  er  durchs  Holz  frei  durisiecht.

»Jo,  Bübal,«  sogt  er,  »schau,  af  Ehr',
Do  will  halt  koan  Ausdeutschen  gehn,
Denn  wann  ich  d'Sach'  so  recht  erklär',
Dann  is  s'  glei  gor  nit  zun  verstehn.

»I  konn  mi  net  z'  behaupta  trau'n,
Daß  's  eppa  meine  Augna  soan,
Dö  anderscht  in  die  Welt  h'neinschau'n,
Als  wie  sie's  bei  dö  mehrern  thoan.

»I  woaß  nit,  wann  ich  'en  Schnitzer  führ',
Is's  d'Hand,  dö  alles  da  verricht't,
Is's  was,  was  ich  im  Herz'  verspür',
Is's  was,  was  sich  mei'  Kopf  ausdicht't?

»Woher  mir's  kimmt,  bei  meiner  Seel',
Ich  rat's  nit,  wurd'  ich  noch  so  olt,
Ob's  oaner  herninmt,  wo  d'r  wöll',
Nur  haben,  haben  muß  er's  holt!«


Íîâ³ òâîðè