Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 2
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Ludwig Anzengruber

Ïðî÷èòàíèé : 108


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Bauersleut im Künstlerhaus.

Es  soan  zwa  alte  Bauersleut'
In  d'Weanstadt  einikämma,
A  Vetta  thut  s'  voll  Freundlikeit,
Wo's  z'  schaun  gibt,  mit  hinnähma.

Der  Schlankel  oba  der  hat's  a
Gar  faustdick  hinter  'n  Uhren
Und  hat  sich  amal  mit  dö  zwa
Ins  Künstlerhaus  verluren.

Sö  tappen  da  von  Saal  zu  Saal,
Doch  soan  s'  no  kaum  im  zweiten,
So  fangt  dö  Bäu'rin  mit  amal
Zun  winken  an  und  deuten.

»Ui  jegerl,  Monna,  schaugt's  af  d'Seit!
Des  nehmts  an  d'Seel'n  sunst  Schoden!
Do  hängen  g'molne  Weiberleut',
Dö  trog'n  am  Leib  koan'  Foden!

»I  bin  doch  selber  a  a  Wei'
Und  woaß  mi  net  zun  fossen
Und  woaß  nit,  wo  mer  da  dabei
Söllt'  seine  Augen  lossen!«

Der  Bauer  stolpert  neben  ihr
Hinein  ins  nachste  Zimmer,
Er  halt't  'n  Huat  vor  d'Augen  für,
Denn  d'Sach  wird  allwal  schlimmer.

»Mei,«  sagt  er  »'s  is  a  Sünd'  und  Schond',
Dös  siecht  jo  wohl  a  jeda,
Doch  kimmt  'leicht  's  Molen  ohne  G'wond
Halt  billiger;  net,  Vetta?«

Da  wird  die  Bäu'rin  wild  und  schreit:
»No  dös  möcht'  Gott  verhüten!
Dös  war  dö  rechte  Sporsomkeit,
Dö  söllt'  mer  doch  vabieten!

Und  bin  i  hitzten  a  gleich  olt,
I  ließ'  mi  so  nit  molen
Und  nit  in  Güten,  nit  in  G'wolt!
Mer  dürft'  mi  dafür  zohlen!

»Daß  i  vor  oa'm  söllt'  so  hinstehn,
Dös  war'  a  Untafanga!«  –
»Na,«  sagt  der  Baua,  »loß  nur  gehn!
's  wird's  koana  si  valanga!«


Íîâ³ òâîðè