Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Hermann Conradi

Ïðî÷èòàíèé : 119


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Lieder eines Sünders. 20. Herbst.

Der  frischgedüngte  Acker  stinkt  herüber,
Braunrotes  Laub  nickt  über  die  Stackete,
Die  letzten  Astern  kümmern  auf  dem  Beete  –
Und  täglich  wird  der  Himmel  trüb  und  trüber.  

Aus  der  Spelunke  jagte  mich  das  Fieber
Und  warf  auf  meine  Backen  grelle  Röte.

*  *  *

Wie  sie  heut'  wieder  brünstig  küßte,  flehte:
Ich  möchte  wiederkommen!  Viel,  viel  lieber  

Sei  ihr  die  Nacht!  .  .  .  Denn  wär'  der  Tag  zu  Rüste,
Dann  sprängen  heißer  all  die  süßen  Lüste
Und  süßer  sei  das  Indenarmenliegen!  .  .  .

*  *  *

Der  frischgedüngte  Acker  stinkt  empörend,  –
Doch  ist  sein  Stunk  nicht  gerade  unbelehrend:
Nur  wer  das  Leben  überstinkt,  wird  siegen!


Íîâ³ òâîðè