Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 6
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Hermann Conradi

Ïðî÷èòàíèé : 143


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Lieder eines Sünders. 45. Zuversicht.

Es  hat  sich  wilder  Thatendrang
In  meiner  Brust  emporgereckt!  .  .  .
Was  soll  der  zahme,  lahme  Klang,
Der  nimmermehr  die  Feigen  schreckt?  

Der  nimmermehr  die  Müden  reißt
Von  ihren  Pfühlen  jach  empor?
Ersteh',  gewalt'ger  Schöpfergeist!
Zerreiße,  brauner  Wolkenflor!  

In  Sehnsuchtsschauern  lagen  wir
Und  haben  Nacht  geharrt  und  Tag,
Ob  sich  der  Zukunft  Sturmpanier
Aus  falben  Nebeln  heben  mag?  

Noch  aber  liegt's  wie  schweres  Erz
Auf  Land  und  Volk,  wie  Winterfrohn  –
Und  doch  verzweifle  nicht,  mein  Herz,
Die  Frühlingsstürme  nahen  schon!


Íîâ³ òâîðè