Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 3
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Hermann Conradi

Ïðî÷èòàíèé : 150


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Frieden

Ich  flüchte  aus  dem  Marktgedränge,
Das  mich  zu  Tod  hat  müd  gemacht,
In  deine  traumumlaubten  Gänge,  
In  deine  süße  dunkle  Enge,
O  schattenscheue  stille  Nacht!
Das  Trostgeschmiege  deiner  Schleier
Deck  um  dies  angstverzehrte  Herz,
Daß  es  in  deiner  Segensfeier
Vergesse  seinen  letzten  Schmerz!

Es  stand  der  Horizont  in  Gluten,
Nun  stirbt  der  Feuer  Brandgeloh!
Das  letzte  Weh  will  sacht  verbluten  
Ich  höre  sie  vorüberfluten
Die  Siege,  denen  ich  entfloh!
Du  ziehst  mich  auf  dein  Balsamlager,
Geliebte  Sterngebrerin,
Und  es  erlischt  dem  müden  Klarer
Die  letzte  seiner  Phantasien  ...

Nun  ward  ich  ganz,  so  ganz  dein  eigen,
Und  jede  Unrast  ist  gebannt  
Dein  großßes,  dein  gewaltiges  Schweigen,
Vor  dem  sich  alle  Stürme  neigen,
Trug  mich  in  meiner  Sehnsucht  Land  ...
Ein  unbegreiflich  süß  Ermatten
Löst  meines  Leibes  Gliederhaft  
Vorüber  huscht  der  letzte  Schatten,
Und  es  verströmt  die  letzte  Kraft  ...


Íîâ³ òâîðè